Zamanında bölgedeki sayılı ilkokullardan bir tanesi bizim köyde görülmüştür. Okulumuz 1954 yılında eğitim uygulamalarına başlandı. Bu durum o günün şartlarında köydeki eğitim seviyesinde bir hayli yükselmiş. Bundan dolayı halı hazırda Ulak (Firfele) köyünde doğan dede ve dokuzlar ilkokul mezunudur. Yani Ulak ilkokulunda okumuşlar. Halı hazırda bir kısmı vefat etmiştir. Vefat edenlere rahmet etmek istiyorum. Maalesef o zamanki yokluklar bir üst okula gitmelerine büyük bir engel oluşmuş ve zamanlarında pansiyonlu okullar için ilk mezunların hiç kimse orta okumaya devam etmemiştir. Bizim zamanımızda yani 1975'li yıllarda pansiyonlu okullar açıldı, bu pansiyonlu okulların sınavını kazanan devlet tarafından bu pansiyonlara yerleştirildi. Ulak köyünden ben ve dört arkadaşımızın öğretmenimizin teşviki ile getirmiş olduğu pansiyonlu okulların sınav giriş formlarını doldurduk ve ertesi gün İdil ilçesi maarif müdürlüğüne giderek belgelerimizi teslim ettik. Haziran ayında vilayetimiz Mardin Dumlupınar ilkokulunda sınava gireceğimize günlük yazı adreslerimize geldi. Süleyman Bozkuş sınava girmedi. Biz diğer dört kişi sınavının ardından okula giderek pansiyonlu okulların sınavına girdik. Bilahare sınav sonuçları açıklandı. Ben orta okulu da bulunan pansiyonlu Hakkari lisesini kazanmıştım. Diğer üç arkadaş M. Zeki Göksun, Abdülmecit Göksun ve M. Emin Göktaş da kazandılar. Bu arkadaşlar bir yıllık yakın okullarına devam ettikleri halde sağ-sol sorunlarından dolayı maalesef okullarını bırakma mecburiyetinde kaldılar.

Eğitim yılı başlarken okula gidiş kaydımızı gerçekleştirdik. Kayıttan sonra pansiyondan sorumlu müdür müdürü pansiyondaki 12 kişilik odamızı ve üstünde yatacağımız ranzamızı gösterdi. Çarşıdan kendimize bir kravat, özel eşyamızı koyacak çelik dolap için asmalı bir kilit aldık. Pansiyonumuzun alt katındaki yemekhanede yemeklerimizi yer ve yetiştirmedeki Hakkari lisesinin orta okul kısmında eğitimimize devam ettik. Akşamları da yemekten sonra aynı yemekhanede üç saatlik etlerimizi çıkardığımız yatakhaneye çıkardık.

Okulumuzun pansiyonu yenilendi. Her şey yeniydi. Bunun avantajlarını yaşıyorlar. Onun döngüsünde bir ekmeğin üçte biri karnımızı doyurmasa da!

1975'ten 1980'e kadar olan yıllarda okullarda hareketli yıllar vardı. Bolca sağ-sol fraksiyonları vardı. Okulumuzda olayların çıkmadığı gün yoktu. Derse giren öğrenciler tedirgindi. Öğretmenlerin hepsi istisnasız belgeler tarafından sorguya çekilirdi, fraksiyonu sorulurdu. Haliyle öğretmen iyi bir motivasyon yakaladığı için derslerde etkili olmuyor. Okul idaresinin fazla bir yaptır gücü olamıyordu. Çoğu zaman dersler boykot edilirdi. Okulun bilgilerini dağıtan marşlar sloganlarla şehri inletiyorlardı. Fraksiyonlar arasında karşılıklı sataşmalar, kavgalar olurdu. Tabi ki bazı işlemcilerde bu aktif rol oynuyordu.

Bu arada pansiyonda kalan yatışlılık oranlarındaki farklılıklar daha çok sebep oluyorlar. Haliyle resmi makamların gözü hep pansiyonun üzerinde görünüyordu. Zaman geldi iş çığırından çıktı bir günde beş on kavga edildi. Bu durum resmi mercilerin bir seçim yapmalarına, pansiyon ile ilgili bir karar vermeleri vaktinin geldiği kanaati oluştu. Bir gün pansiyonunun kapandığı, pansiyonda kalan Türkiye'de ki diğer pansiyonlu okullara dağıtıldığı haberi dilden dile bulunuyor. Birkaç gün sonra haberin doğruluğunu okulumuzu idaresi bize duyurdu. Taşdiknamelerimiz ve gideceğimiz okulun adresi ellerine verildi. Bazı militanların direndiyseler de etkileri batırıldı. Aynı gün okulu terk etmek istendi. Bu duyuru bir emirdi. Herkesin özel eşyasını valizine yerleştirip memleketinin yolu devam etmektedir.

Ben ve aynı sınıfta derslerde gördüğümüz üç arkadaş Aydın lisesi pansiyonuna verildi. Bir yıl Aydın lisesinde okuduk. Eğitim yılı sonunda Ankara'ya milli eğitim bakanlığına gittik. Nakillerimizin Mardin lisesi pansiyonuna girmeye çalıştık. O zaman pansiyonda kalan öğrenci nakillerini sadece bakanlık yapabiliyordu. Bakanlık uygun gördü. Nakillerimiz Mardin lisesine yapıldı ve lisenin son iki yılını Mardin lisesinde okuduk.